Да цябе калісьці я
У залётах прагна-ўпартых
Плыў ня песьняй салаўя, —
Пад'язджаў на лёгкіх жартах.
Я нанізваў слоў вясло:
— Смачны пончык, сымпампончык.
Прамяністае чало,
Язычка салодкі кончык.
Ты натхненьня майго ўзьлёт.
Ты княгіня, ты багіня,
Непачаты ў сотах мёд,
Буйнацьветная вяргіня.
Мой пушысты белы бэз,
Мая любая пралеска.
Гэта-ж я ў любошчы ўлез,
Як прычэпная падвеска.
З мовы браў я зерне слоў,
Шмат пяшчотных тых мянушак.
Сыпаў, весела малоў
Ды прыгадваў розных птушак:
Ты галубка, ястрабок,
Перапёлачка, сініца...
Быццам словам назнарок
Я хацеў укараніцца.
Я з табой. Сьмяешся ты.
Любата ў цяньку пад вязам!
Сьняцца доўгія масты,
Па якіх праходзім разам.
Можа гэта і ня сны
I ня жартачкі-усьмешкі.
Павыросталі сыны, —
Моц, закваска з нашай дзежкі.
|
|
